پادکست نگهبان گل‌ها (مروری بر زندگی جبار باغچه‌بان)

تا به یاد داریم باغچه‌بان روز و شب بدون اظهار خستگی و یا گله‌مندی و بدون توقع کار می‌کرد. هر چه از عمرش می‌گذشت بر فعالیتش می‌افزود و وقتی به او می‌گفتند استراحت کن، جواب می‌داد: «مسافرم و وقت‌ام تنگ است و کارهای ناتمام‌ام بسیار.»

او در طول عمرش فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی زیادی انجام داد. از جمله تشکیل جمعیت حمایت از تئاتر، مبارزه در راه آزادی زنان، انتشار مجله ی «زبان» که زبان معلمان بود، تأسیس اولین کودکستان ایرانی در تبریز، ایجاد روش جدید خواندن و چاپ کتابهای مختلف برای شاگردان دبستان و سربازان بی‌سواد، نوشتن کتاب‌های کلاس اول برای ترک زبان‌ها که هدف آن علاوه بر تعلیم خواندن و نوشتن تعلیم زبان فارسی نیز بود، تأسیس جمعیت حمایت از کودکان کر و لال، تدریس به کودکان و کر و لال، ایجاد زبان مصور، تربیت معلم و سرودن اشعار کودکان کر و لال، مبارزه در راه تغییر روش تدریس خواندن و نوشتن  و …

[…] او زندگی‌نامه خودش را نه به عنوان یک اثر ادبی بلکه به عنوان فریادی بر علیه ظلم نوشته است. به گفته‌ی خودش «من دردی دارم و فریاد میزنم و صدای فریاد البته گوش خراش است. انتشار این سرگذشت اعتراض بر مردگان نیست بلکه اعتراض بر ستم است که زنده و بیدار است.»

ثمینه باغچه‌بان

در ادامه پادکست نگهبان گل‌ها که بر اساس متن نگهبان گل‌ها برگرفته از وبسایت آیات می‌باشد، و در کانال کست باکس “چگونه یک معلم زنده بماند؟» منتشر شده است، آمده است: